Shu (Su) ışık ve hava tanrısıydı ve bu nedenle rüzgarı ve dünya atmosferini kişileştirdi. Işık tanrısı olarak, ilkel karanlığın aydınlanmasını temsil etti ve gündüz ile gece arasındaki ve canlılar dünyası ile ölüler dünyası arasındaki ayrımı işaret etti.
Hava tanrısı olarak Shu, yer ile gök arasındaki boşluğu temsil etti ve tüm canlılara yaşam nefesi verdi. Bir rüzgar tanrısı olarak denizciler, teknelerini hareket ettirmek için iyi rüzgarlar sağlaması için ona başvurdular. Bulutlar onun kemikleri sayılırdı ve o, ölü ruhların cennete ulaşmasını sağlayan merdiveni desteklerdi.
Shu, Heliopolis’in Ennead’larından biriydi ve Shu’yu kendi tükürüğünden yaratan kendi kendini yaratan tanrı Atum tarafından yaratılan ilk kişiydi . Tefnut‘un (nem) kocası ve kardeşi , Nut‘un (gök) ve Geb’in (yer) babasıydı.
Çocuklarının birbirlerine aşık oldukları ve sürekli bir kucaklaşma içinde kilitli kaldıkları düşünülüyordu. Shu araya girdi ve Nut’u (gökyüzü) üzerinde tutarak onu oğlu Geb’den (yeryüzünden) ayırdı. Böylece Shu, yaşamın gelişmesine izin veren atmosferi yarattı. Dünyanın ana noktalarında bulunan dört sütun, Shu’nun yer ve gökyüzünün ayrılmasını sağlamasına yardımcı oldu ve “Shu Sütunları” olarak biliniyordu.
Işığı cisimleştirmesine ve dolayısıyla bir güneş yönüne sahip olmasına rağmen, Shu kesinlikle bir güneş tanrısı değildi. Ancak, güneş tanrısı Ra (veya Atum ) ile yakından bağlantılıydı .
Shu , yeraltında veya gece gökyüzünde seyahat ederken güneş tanrısını yılan-iblis Apep’ten korudu ve her sabah güneşe hayat verdi.
Shu’nun ayrıca Ra’dan sonra hüküm süren ikinci ilahi firavun olduğu düşünülüyordu . Ancak Apep’in takipçileri onun düşüşünü planladılar ve ilahi firavuna karşı acımasız bir saldırı başlattılar. Shu, Apep ve yardakçılarını yenmesine rağmen, yozlaşmış varlıklarla teması nedeniyle ağır bir şekilde hastalandı.
Zayıflamış durumunda, kendi oğlu Geb bile ona karşı çıktı ve bu nedenle Shu, yerine Geb’i yönetmeye bırakarak tahttan çekildi. Güneşi korumak ve Apep ile günlük savaşını sürdürmek için gökyüzüne döndü.
Koruyucu tanrıların çoğuyla ortak olarak, Shu’nun daha karanlık bir tarafı vardı. Ma’at Salonlarında (düzen veya adalet) her ölü ruhun yargısına katıldı ve yozlaşmış olduğu düşünülen ruhları cezalandıran korkunç iblislere liderlik etti.
Adının, “kuru”, “kavruk”, “solmuş”, “güneş ışığı” ve “boş” gibi kelimelerin kökü olan “shu” kuruluk kelimesinden türediği düşünülmektedir. Ancak isminin “Kalkan” anlamına geldiği de ileri sürülmektedir.
Shu, genellikle bir Was (gücü temsil eden) asa ve bir Ankh (yaşam nefesini temsil eden) taşıyan devekuşu tüylerinden oluşan bir başlık giyen bir adam olarak tasvir edilmiştir. Alternatif olarak, hayatın nefesini temsil eden tek bir devekuşu tüyünden ( Ma’at’ınki gibi) bir başlık takmıştı . Zaman zaman güneş tanrısı ile olan bağlantısından dolayı başına bir güneş kursu takmıştır.
Derisi, muhtemelen Nubia ile olan bağlantısını temsil etmek veya güneş tanrısının yeniden doğuşundaki rolünü vurgulamak için genellikle siyaha boyandı. Genellikle Geb’in vücudunda dururken, kolları Nut’u desteklemek için kaldırılmış olarak gösterilir. Karısı Tefnut ile bağlantılı olduğunda, genellikle bir aslan olarak görünür ve ikisi “ikiz aslan tanrılar” olarak bilinirdi. Daha az sıklıkla bir aslanın arka kısımları ve bir adamın gövdesi ve başı verilir.
Bir efsanede Shu ve Tefnut , Nun‘un sularını keşfetmeye gittiler . Ra onları çok özledi ve kendisinin kaybettiğine inandı, bu yüzden onları bulması için “Gözünü” gönderdi. Döndüklerinde Ra ağladı ve gözyaşlarından ilk insanları yarattı.
Başka bir efsane, “Ra’nın Gözü” nün (bu durumda Tefnut ) Ra ile bir anlaşmazlığın ardından Nubia’ya gittiğini belirtir . Thoth ve Shu, babasını koruyabilmesi için onu geri dönmeye ikna etmek üzere gönderildi. Shu, onu geri dönmesi için başarılı bir şekilde ikna ettiğinde, Tefnut ile evlendi. Bu nedenle, karısı Menhet‘in (aynı zamanda bir dişi aslan olarak tasvir edilmiştir) Nubia’da kaybolduğu ve tekrar eve getirilmesi gereken avcı tanrı Anuhur (“uzaktakileri geri getiren” anlamına gelir) ile yakından ilişkiliydi .
Shu aynı zamanda “Ari-hes-nefer” (veya Yunanlılar için Arensnuphis) adında oldukça belirsiz bir Meroitik tanrı ile de özdeşleştirildi ve yine bir aslan şeklini aldı. Mısır ve Nubia kralları kendilerini genellikle güneş tanrısından ilk doğan ve ilahi bir hükümdar olarak Shu olarak tasvir etmişlerdi.
Shu’ya özel olarak adanmış herhangi bir tapınağın kaydı yoktur, ancak ona Mısır’ın her yerinde saygı duyuldu ve saygı duyuldu. Iunet’te (Dendera) şehrin “Şu Evi” (shw-w-ntr) olarak bilinen bir bölümü vardı ve Djeba’da (Utes-Hor, Behde, Edfu) “Şu Evi” (shw-w-ntr) olarak bilinen bir yer vardı. Shu’nun Koltuğu” (shw-w) ve Iunu’da Ennead ile bağlantılı olarak tapınıldı . Ana sığınağı Nay-ta-hut’taydı (şimdi tell el-Yahudiya veya Yahudilerin höyüğü olarak biliniyor), burada kendisine ve karısı Tefnut’a aslan formlarında tapınıldı. Yunanlılar, bölgedeki popülerlikleri nedeniyle şehre Leontopolis adını verdiler.
Yerel bir yaratılış efsanesi, ilk olarak bir çift aslan yavrusu olarak şekillendiklerini ve doğu ve batı sınırlarını koruyan iki aslana dönüştüklerini belirtir (Shu ve Tefnut’u Aker’e bağlar ). Bu formda Shu ve Tefnut, sahibini uyurken korumak için genellikle koltuk başlıklarında göründüler (Tutankhamun’un mezarındaki fildişi örnek gibi).
Akhenaten , Shu ve Tefnut liderliğindeki ” Aten sapkınlığı ” sırasında, görünüşte tek tanrılı firavun arasında popüler olmaya devam etti.
Firavun ve kraliçesi ( Nefertiti ), tanrısallıklarını vurgulayan Shu ve Tefnut’un kişileştirilmesi olarak tasvir edildi . Aten güneş diskini temsil ettiğinden, Shu’nun güneşsel yönü ve firavunla olan bağı görünüşe göre Shu’nun Amun ve diğer tanrılarla birlikte yasaklanmasını engelledi.
