İmre Nedir; Türk ve Altay halk kültüründe ve mitolojisinde Cemre Cini. İmere veya Emre de denir.
İlkbaharda görünüp titrek ışıklar saçarak göğe yükselir. Sonra buzların üzerine düşerek onları eritir. Oradan da yere girer. Bundan sonra ısınmış topraktan buhar yükselir. Emire baharın gelişini temsil eder.
Bulgarlarda Zemire olarak yer alır. Anadolu Türkçesindeki Arapçadan gelme Cemre sözcüğünün aslında bu adın benzetme yoluyla değişmiş hali olduğu söylenebilir. İlk cemre 20 Şubatta havaya ve yedişer gün arayla da suya ve toprağa düşer.
Zemre ise Kumuk Türkçesinde nem, buhar gibi anlamlara gelir. Emir ise sis, duman, bulut anlamlarını taşır. Ünlü tasavvuf ozanı Yunus Emre ve şeyhi Taptuk Emre’nin adları da bu konuda ilgi çekici bir özellik taşır. Tasavvuftaki kor ve ateş kavramlarının mecâzi anlamları vardır. Temizlenmeyi ve yeniden doğuşu temsil eden ateş aşk kavramının yakıcılığıyla da yakından ilgilidir.
Amramak/Emremek/İmremek (Âşık Olmak) ve Amra/Emre/İmre (Âşık) sözcükleri de bu konuyla bağlantılı olarak değerlendirilebilir. İç Anadolu’da ve Sivas yöresinde, soğukta kalanlar için kullanılan “İmir’in (Emir’in) iti gibi titremek,” deyiminin de yine bu varlıkla alâkalı olduğu söylenir.
Etimoloji
(Am/Em/İm) kökünden türemiştir. Ateş ve Aşk anlamları taşır. Ayrıca damga, hafıza gibi içeriklere de sahiptir. İm Moğolca ve Türkçede işâret, belirti demektir.
“Emre” sözcüğünün anlamı Anadolu’da farklı halk ozanlarının, aşığın ve dervişin isminde yer alan Emre sözcüğünün (örneğin, Yunus Emre, Taptuk Emre) Türkçede “Âşık” anlamına geldiği dilbilim açısından kesinleşmiş durumdadır.
Bu kelimenin İmre kavramı ile bağlantılı olduğu kabul edilmektedir. Türk-Moğol dil bütününde ilaç, ağız, dişilik, işâret bildiren (Am/Em/İm) kökünden türeyen Amramak/Emremek/İmremek fiili âşık olmak demektir ve Emre kelimesi de âşık mânâsı taşır.
Amrağ/Amra/Emre dönüşümüne uğramıştır. Anadolu da “imremek” ve “imrenmek” fiilleri bir şeyi çok sevmek, gıpta etmek, aşırı istek duymak manaları taşır.
İn İyesi
Türk ve Altay halk inancında mağaranın koruyucu ruhu. Hin İyesi veya Ünkür (Öngür, Üngür) İyesi ya da Mağara İyesi olarak da bilinir.
Moğollar Hongıl Ezen derler. Her mağara için farklı bir İye vardır. Türklerde mağaralar farklı âlemleri ve gizli diyarları birbirine bağlayan geçitlerdir. Yer altı dünyasını yeryüzüne bağlayan kapılardır. Hun Devleti’nde kutsal sayılan ve büyük şamanlar ile devlet adamlarının ziyâret ettiği bir “Ata İni (Mağarası)” vardır. Burası kutlu bir yerdir, senenin belli günlerinde ziyâret edilir ve saygı gösterilir. Bir çeşit mabeddir.
Göktürklerde ve başka Türk boylarında da yine aynı şekilde kurbanlar sunulan ata mağaraları vardır. Yer altı dünyasının bir parçasıdırlar. Kurttan türeme efsâneleri çoğu zaman bir mağarada gerçekleşir. Şamanlar yeraltına giderlerken Dünyanın Bacası denilen bir kapıdan geçip yeraltındaki mağaralardan oluşan tünellerde yolculuk yaparlar. Türklerin Aşına adı verilen kurt ataları böyle bir mağarada kurttan doğmuştur. Tapınakların çoğu mağaralardadır ve ata ruhları buralarda gezip dolanır.
Kuyu İyesi
Kuyu İyesi – İn İyesi ile bağlantılı olarak değerlendirilebilecek başka bir varlıkta Kuyu İyesidir. Çünkü, kuyularda tıpkı mağaralar gibi yeraltına açılan kapılar olarak görülür. Türk ve Altay halk inancında kuyunun koruyucu ruhudur.
Guyu (Koyo, Kudu, Kuduk, Kudık, Koyı, Guyı) İyesi de denir. Kuyu, içinden su çıkartılan doğal veya yapay, derin çukur demektir. Her kuyu için farklı bir İye vardır. Türk halk inancında kuyular başka âlemlere açılan kapılar olarak kabul edilir ve gizemli yerlerdir. Su çıkartıldığı için de saygı duyulur. Bazı masallarda Altın Kuyu’dan bahsedilir. Masallarda kuyuların derinliği 40 kulaç olarak söylenir.
Etimoloji (İn) kökünden türemiştir. Mağara demektir. İnilen yer anlamına gelir.
